Można śmiało powiedzieć, że miasto to, to najważniejszy ośrodek turystyczny i wypoczynkowy na obszarze Puszczy Augustowskiej (ze stanicą wodną); znane uzdrowisko klimatyczne. Walory turystyczne są zwiazane głównie z położonymi w pobliżu jeziorami. Są tu liczne wypożyczalnie sprzętu wodnego, plaże, atrakcje turystyczne (m.in. tor do jazdy na nartach wodnych o długości 740 m, statki wycieczkowe itp.). Kanał Augustowski służy do sezonowej obsugi ruchu turystycznego. W trakcie VII apostolskiej pielgrzymki do Polski papież Jan Paweł II "Dzień odpoczynku" (środę 9 czerwca 1999 roku) spędził między innymi na pływaniu statkiem po jeziorach i Kanale Augustowskim. Co roku oferta turystyczna powiksza się. W sezonie letnim odbywa się tutaj wiele koncertów i imprez plenerowych. Corocznie pod koniec lipca w Augustowie odbywają się Mistrzostwa Polski w 'Pływaniu na Byle Czym'.

Kilka słów o historii bo warto.

Przenieśmy się do początków Augustowa datowanych na XIII w. Do końca tego wieku tereny dzisiejszego Augustowa należały do ziem zamieszkiwanych przez plemię Jaćwignów, pokonanych ostatecznie w 1283 roku przez zakon krzyżacki. Pod koniec XIV wieku nad rzeką Nettą istniał niewielki zamek krzyżacki Metenburg, doszczętnie zniszczony przez wielkiego księcia Witolda w 1392 roku. Sytuacja ustabilizowała się dopiero w 1422 roku, po podpisaniu traktatu pokojowego pomiędzy Polską i Litwą a Zakonem Krzyżackim; Augustowszczyzna znalazła się wówczas w granicach województwa trockiego. Kolejny podział administracyjny w 1520 roku przyłączył część województwa trockiego do nowo utworzonego województwa podlaskiego, a naturalną granicą stała się rzeka Netta.

Według legendy Augustów zawdzięcza swoje powstanie pierwszej schadzce Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłówny, dla upamiętnienia której król założył w jej miejscu miasto. W istocie pierwsza pisana wzmianka o osadzie nad Nettą pochodzi z 1496 roku i dotyczy komory pobierającej cło u przeprawy rzecznej. W 1526 roku powstała tu karczma Mietha wystawiona przez Jana Radziwiłła na skrzyżowaniu szlaków handlowych z Litwy i Białorusi do Prus, Warszawy i Krakowa, która stała się zalążkiem miasta.

Do wytyczania osady na północnym brzegu Netty skierowano w 1550 roku starostę knyszyńskiego Piotra Chwalczewskiego oraz architekta i inżyniera Joba Preytfusa. Augustów prawa miejskie magdeburskie otrzymał dopiero 17 maja 1557 roku od króla Zygmunta Augusta. Jemu też miasto zawdzięcza swoją nazwę; początkowo August, potem Augustów oraz herb przedstawiający splecione ze sobą inicjały „S.A." (Sigismundus Augustus), uwieńczone mitrą wielkoksiążęcą.

Wytyczono wówczas rozległy rynek główny i drugi rynek wołowy, na wschód od głównego. Powstała sieć dróg; główna - Rajgrodzka wskazywała trakt na Mazowsze i do Prus, ulica Mostowa rozpoczynała drogę w kierunku Litwy. Wyrazem szczególnej troski króla było ustanowienie dwóch jarmarków w ciągu roku (na św. Piotra i Pawła oraz Nowy Rok).

Miasto rozwijało się bardzo pomyślnie. Ściągali tu osadnicy polscy, głównie z Mazowsza oraz ludność pochodzenia litewskiego i ruskiego, która jednak szybko uległa polonizacji. Na dynamiczny rozwój wskazywała też znaczna liczba osiedlających się rzemieślników, zwłaszcza piekarzy, rzeźników, szewców, kowali i kołodziejów. Wkrótce pojawiły się dwa młyny, tartak, rudnia i smolarnie.

Po kilku latach prężnego rozwoju nastąpiła seria działań wojennych, doprowadzająca miasto do ruiny. Podczas potopu szwedzkiego miasto spalili zbuntowani Tatarzy z wojsk Jana Kazimierza, którzy byli niezadowoleni z podziału łupów z bitwy pod Prostkami (1656). W czasie trzeciej wojny północnej (1700-1721) w Augustowie stacjonowały w różnym czasie wojska polskie, szwedzkie, rosyjskie, saskie i brandenburskie. Wojska, oprócz zniszczeń, przyniosły zarazę (1710), która zdziesiątkowała miejscową ludność.

Po trzecim rozbiorze Rzeczpospolitej w 1795 roku miasto zajęli Prusacy, a w latach 1807 i 1812 wojska napoleońskie. Lekką poprawę rozwoju przyniósł XIX wiek. Po Kongresie wiedeńskim w roku 1815 Augustów znalazł się w granicach Królestwa Polskiego (Kongresowego). Został stolicą nowo utworzonego województwa augustowskiego, a od 1837 roku guberni augustowskiej. Projekty rozbudowy Augustowa w stylu klasycystycznym opracował Henryk Marconi. W roku 1825 pod kierunkiem Ignacego Prądzyńskiego rozpoczęto budowę Kanału Augustowskiego.

Rozwój Augustowa został przerwany przez wybuch powstania listopadowego. W okolicach Augustowa toczyły się walki, zaś miasto przechodziło z rąk do rąk. Po powstaniu nie zrealizowano planów rozbudowy miasta. Kanał Augustowski ukończono w 1839 roku, jednak nie zyskał on planowanego znaczenia gospodarczego. W roku 1899, w związku z budową koszar carskich, Augustów uzyskał połączenia kolejowe.

Zniszczenia przyniosły miastu I wojna światowa. Augustów od września 1914 był pod okupacją Niemiecką. Niemcy opuścili miasto dopiero pod koniec lipca 1919 roku, zostawiając po sobie zniszczoną i ograbioną ziemię. Nie dane było odpocząć miastu od najeźdźców, gdyż w lipcu rok później przez Augustów przeciągnęły wojska bolszewickie. Walki z Litwinami - trwały do końca września i dopiero po ich zakończeniu miasto mogło się rozwijać. Z ożywieniem gospodarczym wiązała się głównie rozwijająca się turystyka. W 1927 roku z inspiracji Piotra Halickiego - burmistrza miasta zrodziła się idea „Wenecji Północy". Wszystko to sprawiło, iż Augustów stał się jedną z najpopularniejszych miejscowości wypoczynkowych w Polsce.

Wybuch drugiej wojny światowej po raz kolejny przerwał na długo rozwój regionu. Miejscowa ludność cierpiała prześladowania ze strony obu okupantów - radzieckiego i niemieckiego. Działania wojenne zniszczyły Augustów w 70 %. Wkrótce miasto zaczęło dźwigać się z ruin. Rozpoczęto odbudowę gospodarczą. Od połowy lat dwudziestych XX wieku Augustów stał się popularnym letniskiem. Od 1993 roku miasto posiada status uzdrowiska (bogate złoża borowiny, w okolicy źródła wody mineralne).